Saturday, October 29, 2005

GERÇEKTEN ÇARESİZLİKLE DEĞİL, ÇARESİZLİK DUYGUSUYLA ÖLMEK


Algınız, gerçeklerinizdir.
Bir eğitimci ve sinema sever olarak, filmlerden çok şey öğrendiğini söyleyebilirim. Filmlerle, yabancı bir dili öğrenebilir, hayata dair pek çok fikir edinebilirsiniz. Kurgu da olsalar, gerçek hayattan alınan hikayelerle doludurlar. Aslında, gerçek olmaları da gerekmez. Gerçek hayatta işinize yarayacak olan pek çok şeyi filmlerden öğrenebilirsiniz. Burada zihinsel olarak açık olmak gibi bir ön şart olduğunu söylemeliyim.

Size, bir filmden söz etmek istiyorum. ‘The Edge’ (Uçta/ İhanet) adlı bu filmde Anthony Hopkins ve Alec Baldwin başrolleri paylaşıyorlar. Bu iki kişi ıssız bir bölgede kaybolur. Anthony Hopkins, çok zengin, sürekli öğrenen ve çözüm odaklı biridir. Alec Baldwin’se, telaşlı ve kolayca paniğe kapılan bir tavır sergiler. Anthony Hopkins ona okuduğu bir kitaptaki sözü söyler. “İnsanlar, ıssız bir yerde kayboldukları zaman, çaresizlik duygusu yüzünden ölürler.” Filmdeki karakter bu cümleyi şöyle açıklar: İnsanlar, kayboldukları zaman, ateş yakmak, yiyecek bulmak ya da bir sığınak yapmak yerine paniğe kapılırlar ve neden bu duruma düştüklerini sorgulayıp, suçlu ve çaresiz hissederler. Bu tavır, durumlarını daha da zorlaştırır ve açlıktan, bitkinlikten, kısaca çaresizlikten değil, çaresizlik duygusundan dolayı ölürler.

Aslında çaresiz hissetmekle, gerçekten çaresiz olmak arasında büyük bir fark vardır. Çaresizlik duygusu, sanal bir çaresizlik durumu meydana getirir. Algı, gerçeğin kendisi olur. Olayları, umutsuzca algılayan insanlar, gerçekten çaresiz bir duruma düşerler.

Hepimiz, zaman zaman ıssız bir adaya düşeriz. Adayı dolaşmak ve hayatta kalmak için çaba göstermek ya da çaresizce ağlamak gibi iki seçenek, önümüzde durur ve seçim bizimdir. Farkında olsak da olmasak ta, durum budur.

Aslında, gerçekten ıssız bir adaya düştüğümüzü söylemek zordur. Genellikle, ıssız bir adaya düşen, ıssız bir bölgede kaybolan biri kadar çaresiz değilizdir.

Bununla birlikte, bu denli zor bir durum yaşadığımızı varsaysak bile, yapılması gereken nedir? Oturup çaresizce ağlamak mı yoksa çözüm aramak mıdır? Elbette çözüm aramaktır. Ağlamak yararlıdır, dualara eşlik edebilir. Fakat, günlük hayata sızmaması ve çaresizlik gamzeden bir gösterge olmaması şartıyla. Peki, genel olarak rastladığımız manzara nedir? Ne yazık ki, ıssız adada kaybolunca kahrolur daha da acısı, ıssız adayı kendimiz meydana getiririz. Bir çok insan kaybolduğunu sandığı ıssız bölgede, ağlayarak zaman geçiriyor ve daha da acısı çevrelerinde de birkaç tane ‘sempatik’ arkadaş varsa, durum giderek vahimleşiyor.

Bu durumda ne yapılabilir? Seçim bizimdir. Seçimlerimizi farkında olmamak bizi sonuçlarını yaşamaktan alıkoymaz. Farkında olmadan bastığınız bir düğme bir mekanizmayı çalıştırabilir.

Bu durumda ne yapmalıdır? Gerçekten çaresiz olduğumuz düşüncesinden hemen kurtulmalıdır. Her güçlükte bir kolaylık vardır ilkesine uyarak hemen çözü aramalıdır. Çözüm odaklı olmak, bir lüks, bir hobi değil hayat için bir şarttır. Düşünün, Allah korusun, bir yangın çıktığında ne yaparsınız? Oturup ağlar mısınız yoksa hemen itfayiyeyi mi ararsınız? İtfayiyeyi arar ve onlar gelene kadar da yangını söndürmek için elimizden geleni yaparız.

Hayat neden bundan farklı olsun ki? Başarılı ve sıkıntılardan sıyrılıp çıkmış ya da sıkıntılı zamanlardan sonra dirilen insanlara baktığımızda hep çözüm odaklı olduklarını görürüz. “Şimdi ne yapabilirim?” ifadesi onların en çok kullandıkları sorudur.

Seçim sizin…-----------

www.suskunadam.blogspot.com

-----------
Yorumlarınız için:savassenel@yahoo.com
MSN: savassenel@hotmail.com
-----------------

İNGİLİZCE ÖĞRENİMİ VE ÖĞRETİMİ İLE İLGİLİ PAYLAŞIM SAYFALARIMIZ.
(İlginizi çeken konuya ait satırı tıklayınız)

Yüz yüze veya Online olarak verdiğimiz Dersler-Eğitimler

Facebook: Genel İngilizce Paylaşım Grubu
Savaş ŞENEL
İngilizce Öğretmeni-Eğitim Danışmanı
İletişim ve Yazarlık Koçu
savassenel@yahoo.com
savassenel@savassenel.com

Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)